Ölüm

 

🎵Gnossiennes: No. 1, Lent 


Sadece içsel bir bu konuşma olacak ve yüksek ihtimalle ben yazacağım ve yine ben okuyacağım. Ben hayatımın her aşamasında umuda bir tılsım gibi sarıldım. Bu durumu Afrikalı bi çocuğun en güzel yemekleri yediğini hayal etmesi veya hayatını dine ,tasavvufa adamış bir kişinin cennette en güzel şarapları içip sınırsız bir hazza ulaşacağına inanmasına benzetebilirim. Umut benim yakıtım ve bu olguyu kaybetme eğilimi gösterdiğim her an pes etmeyi seçtim ,o an ne için çabalıyorsam bıraktım ve kaçtım. Hatta bi an intahar etmeyi düşündüğüm kötü bi zamanım da oldu .bi eğilim değildi ,başarılı veya başarısız olduğumu da söylemem ama bi gece ansız bunu gerçekten aklımdan geçirmiştim. İnsan herhalde bu durumlarda o andan daha çok sonrasını yani ölümünden sonraki zamanı düşünüyor ve sanırım bu da birinci evre oluyor. belki de benim gibilerinin tek aşamadığı ya da aşamayacağı bir evre. Biraz daha bu anın içtimaisine girecek olursak; evet ,umudum tükenmişti ama sevdiğim kişiler hala hayatımdaydı . Hayatımın geri kalanını yaşayamayacak olmaktan çok onları bi an hüzne boğmak ve bir daha hiç görmeyecek olmak bana daha ürpertici gelmişti . Bi an annemin çırpınışlarını o zamanki kız arkaşımın göz yaşlarını ,arkadaşlarımın şaşkınlığa varan hüzünlü kabullenişleri beni ziyadesiyle derinden etkilemişti. Ama bugun bazıları hayatımda bile değiller ve ben başka umutlarla hayata tekrardan bağlanmış vaziyetteyim. Ve aynı zamanda sanki o anın bi tür cezalandırılışına tabii tutulmuş gibiyim. -Terketilişim ve yalnızlığımla birlikte.- Evet , ortada yeni umutlar yeni kapılar var ama sevdiklerim çok uzakta ben onlardan onlar benden habersiz yaşamaya devam ediyoruz. 


Şu an bu satırları yazarken daha öncesinde binlercekez üzerinde durduğum ,derin düşüncelere daldığım ‘ölüm ‘konusunu tekrardan ele almak istedim nedense. Ama biraz kendi tarzımla alacağım ve biraz da metafor. Hoş zaten kendi tarzımı niteleyecek olsam metafor kelimesini birden fazla kullanırdım da neyse girizgâhı uzun tutmayalım.  Ölüm ve yaşam. Aslında bu evreni sadece bu iki kelimeyle özetleyebiliriz. Kimileri bu iki olgu arasına destanlar yazarak geçirmiş olsalar dahi şu iki anı özellikle de ölümü asla aşamıyorlar. Ölümsüz diyeceğimiz olguların bile niteliği oluyor ölüm. Ölümsüz eser , ölümsüz düşünce , ölümsüzlük iksiri… ölümsüzlüğü yine ölümle açıklamak bir ve nevi lanet gibi. ‘Ölüm ve yaşam’ çok etkileyici ve aynı zamanda tüm varlık külliyatımızın da tek gerçeği. Sevdadan da daha gerçek kinden de.  Ölüm biraz da acımasız geliyor bana nedense. Bunu kısa ve net bir örnekle açıklayacak olursam .


Sevdiğimiz kişi veya kişilerin Ölümü-yas- hüzün - hayattan bi anlık kopuş- durağanlık - küçük rutinler- periyodu gitgide azalan sancılar- alışma - kayıtsızlık - ve tabii ki unutma


Ölü biri eğer sevdiklerini hala izliyor olsaydı bence tek arzusu unutulmamak olurdu. Ve ölümü bu kadar dramatik yapan en önemli ünitesi de alışmanın yanısıra unutmak veya hatırlanmamak olabilir. 


Bugünlük bu kadar yeter belki başka bir gün devam ederim.


-13

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yalnızlık

merhaba yazımı okumadan önce sizlerden bir ricam olacaktı. ben genellikle bi yazı kaleme alırken kelimelerim ve düşüncelerimle bir bütün olup onlarla beraber kimi zaman uysallaşacak kimi zaman asi bir evlat gibi celallenececek ve kafamın içersindeki düşüncelerimi kelimelere aktarmamda aracı olan bir müzikle orataya atarım. müzikler biz insanların ruh halidir. onlar en güzel anların en güzel şahididir. karamsar anların ise dert ortağıdır. o yüzden binbir türlü halleri vardır ya. güzellerdir. hoşlardır. bi nevi sizle bütünleşmiş bir arkadaşdır. siz mi onu seçersiniz o mu sizi bulur burası muamma tabi ki. her neyse yazımı kaleme alırken  bana ve kelimelerime arkadaşlık eden  Balmorhea’nın Remebrance  parçası oldu. sizlerden ricam naçizane denememi okurken  Remebrance  dinlemeniz olacaktır.                                                  ...
Devamı

Şık

 Biz çok şık kaybettik sadece kaybettiğimizin farkında değildik. Diye başladım bu metne. Burası benim güncem bir nevi hayat seyirim. İşler iyi giderken yazmayı seven biri değilim. İyi günleri fotoğraf kareleri ve çeşitli zihinsel dehlizlerde ,kötü ve melankoliyi güncelerimden izliyorum. Ama bu sefer farklı. Açıkçası kaçıncı kez ‘bu sefer farklı’ dedim yaşamımda bilmiyorum. Stabilize kalıp yerimde mi sayıyorum acaba?- ‘Stabilize kalmak tekrara düşmektir, tekrar ise gerilemenin habercisidir.’ derdim hep.- Ama bu sefer farklı çünkü kabullendim. Neyi mi? Yenilgimi, kaybedişimi. İçimde yas tutan kalabalık benliğimin sessiz ağlayışlarını duydum. Sonrasın kabullenmediğim kaybedişlerimi içimde yine yaşadım. İlerlemek için daha öncesinde gerilediğini kabul etmem ve bu hataları her ne kadar istemesem de unutmamam gerekiyor, inkâr sadece beni kendi gözümde ilerlemiş ilüzyonu yarattıran biri. Arada hiçbir şey olmamış gibi yenilgiyi kolayca kabullenebileceğimi sanıp (ki bu imkansıza yakın) yeni...
Devamı

Boşluk

 🎵 Something In The Way Sabahın altısı. hafiften hareketlenmeye hazırlanan yaşam senfonisinin sessiz ve sisli bir ayazla birlikte hazırlanışı. Ben bu sabahın altısında yine uyanık ve yine çekilmez olan yaşamımı enteresan düşünceler ve hayaller içersinde yoğurmaktayım. Az önce kitabımı bi kenara koydum ve bu metini yazmaya koyuldum ve yine aklımda tek bir kişi - tüm özlemim ve nefretimle birlikte-  Nereye varacak bu metin, ne anlatmak istiyorum inanın ki hiç bilmiyorum ama şunu çok iyi biliyorum ki yalnızca iki kişi okuyacak bu metini. İçsel dünyamın dehlizlerinde yorulduğum bu saatlerde az önce bi kenara bıraktığım kitabımı düşünüyorum. Düşünüyorum çünkü herkesin veya genel bir kitlenin kült olarak baktığı bu kitap beni açıkçası fazlasıyla etkileyemedi. Bu bir problem mi? Elbette değil. Her çiçeğin her toprakta yeşermeyeceği gibi az önce bir kenara bıraktığım kitabım da beni çok doyuramadı. Ama bir sorun olarak baktığım mesele şu ki; uzun zamandır ‘çekilmez’ diye nitelediğim ...
Devamı