korkmak



 • ıt’s foggy today 🎶


bazen çok korkuyorum. bugun mesela… ama ondan önce sana mustafa kemalin bi sözünü hatırlatacağım hayatım; 


sorumluluk ölümden beterdir.


ne kadar etkileyici değil mi ve ne kadar açık bi söz. bir çok şeyi yalnızca üç kelimeye sığdırmak ve hissetmek. sorumluk en iyi bu şekilde özetlenebilirdi bence. 


eskiden bazı arkadaşlarımla aşk bitince ne gelir diye tartışırdık. kimileri nefret ,kimleri sevgi derdi. ben ise sevgi ile devam eder diyenlerdendim ama bu bi sanıydı. aşkın ne olduğunu bilmiyordum çünkü. belki de hala bilmiyorumdur. ama şimdi biraz çok bilmişlik edeceğim. tabii ilk önce aşk benim için neyi ifade ediyor biraz bunun üzerine durmalıyım.


aşk anlardır sevgilim. ‘an’…bazen onun gibi şaşırıp güldüğünde bazen onla el ele yürürken bazen de onla hayaller kurduğunda var olur. ve tüm bunlar olup devam ederken günbe gün insanın şirazesini bozar , kendine bağlar. aşk sana kızdığında bazen günler boyunca uğramaz , bi kere gülsün dersin , her şey güzel olacak dersin, gülmez. bittim dersin , tek bir dokunuşu bitmez dediğin geceleri gündüze çevirir, on dakika önceki seni sana yabancı kılar. dünyaları bile istemez olursun o an.


peki ya sevgi? 


sevgi başkadır aşk gibi nankör de değildir. bence sevgi aşkın başkalaşmış halidir daha olgunudur. aşk gibi eskitemezsin onu . çünkü sevgi yanında saygıyı getirir. ödünler verilir ve onun için gurular yenilir. bu sevgi karşılıklı devam ederse iş biraz ciddiye biner, sorumluluklar başlar. dediğim gibi ‘karşılıklı sevgi sorumlulukları beraberinde doğurur.’ bundan kaçmak isteyenler için bahane boldur. bu esnada kimleri tüm bu olan bitenlerin büyüsüne kapılır sevgisini daha da ileriye taşırken kimileri ise kaçmayı tercih eder. ve 

herkesin sevgisi kendine hastır. biri öyle sever biri böyle… o yüzden bunu çok da katagorize etmek istemiyorum.


beni soracak olursan. ben , hiçbir zaman kaçan olmadım çünkü ben ararken kaçanlardandım. bunu çok geç farkına vardım .


bu metne “bazen çok korkuyorum…” diye başlamıştım. peki neden mi korkuyorum;


sana hep bu sefer farklı olduğunu ve tek ilişkide de değil genel olarak değiştiğimi ima ediyordum .aslında tam olarak bunu fark edince yani ‘korktuktan’ sonra değiştim. korkuyorum artık ve bu çok özel bir duygu. kaybedeceğim bir  çok şey var. bunu anladım. artık uğruna değer verdiğim yapamayacağımda kim neder diyecek diye değil veya ayrılız diye de değil. kendime hesap vereceğim bi sorumluluğum var artık. sen varsın. umudu iki tane bira şişesinin altında değil de fikir ve düşümcelerimle şekillenilebileceğim bi hayat var. en önemlisi biz varız ( senle ben)


korkuyorum!

bu aşktan daha ciddi , seviyorum demekten daha özel…çünkü bu aslında hepsini kapsıyor


-13




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yalnızlık

merhaba yazımı okumadan önce sizlerden bir ricam olacaktı. ben genellikle bi yazı kaleme alırken kelimelerim ve düşüncelerimle bir bütün olup onlarla beraber kimi zaman uysallaşacak kimi zaman asi bir evlat gibi celallenececek ve kafamın içersindeki düşüncelerimi kelimelere aktarmamda aracı olan bir müzikle orataya atarım. müzikler biz insanların ruh halidir. onlar en güzel anların en güzel şahididir. karamsar anların ise dert ortağıdır. o yüzden binbir türlü halleri vardır ya. güzellerdir. hoşlardır. bi nevi sizle bütünleşmiş bir arkadaşdır. siz mi onu seçersiniz o mu sizi bulur burası muamma tabi ki. her neyse yazımı kaleme alırken  bana ve kelimelerime arkadaşlık eden  Balmorhea’nın Remebrance  parçası oldu. sizlerden ricam naçizane denememi okurken  Remebrance  dinlemeniz olacaktır.                                                  ...
Devamı

Şık

 Biz çok şık kaybettik sadece kaybettiğimizin farkında değildik. Diye başladım bu metne. Burası benim güncem bir nevi hayat seyirim. İşler iyi giderken yazmayı seven biri değilim. İyi günleri fotoğraf kareleri ve çeşitli zihinsel dehlizlerde ,kötü ve melankoliyi güncelerimden izliyorum. Ama bu sefer farklı. Açıkçası kaçıncı kez ‘bu sefer farklı’ dedim yaşamımda bilmiyorum. Stabilize kalıp yerimde mi sayıyorum acaba?- ‘Stabilize kalmak tekrara düşmektir, tekrar ise gerilemenin habercisidir.’ derdim hep.- Ama bu sefer farklı çünkü kabullendim. Neyi mi? Yenilgimi, kaybedişimi. İçimde yas tutan kalabalık benliğimin sessiz ağlayışlarını duydum. Sonrasın kabullenmediğim kaybedişlerimi içimde yine yaşadım. İlerlemek için daha öncesinde gerilediğini kabul etmem ve bu hataları her ne kadar istemesem de unutmamam gerekiyor, inkâr sadece beni kendi gözümde ilerlemiş ilüzyonu yarattıran biri. Arada hiçbir şey olmamış gibi yenilgiyi kolayca kabullenebileceğimi sanıp (ki bu imkansıza yakın) yeni...
Devamı

Boşluk

 🎵 Something In The Way Sabahın altısı. hafiften hareketlenmeye hazırlanan yaşam senfonisinin sessiz ve sisli bir ayazla birlikte hazırlanışı. Ben bu sabahın altısında yine uyanık ve yine çekilmez olan yaşamımı enteresan düşünceler ve hayaller içersinde yoğurmaktayım. Az önce kitabımı bi kenara koydum ve bu metini yazmaya koyuldum ve yine aklımda tek bir kişi - tüm özlemim ve nefretimle birlikte-  Nereye varacak bu metin, ne anlatmak istiyorum inanın ki hiç bilmiyorum ama şunu çok iyi biliyorum ki yalnızca iki kişi okuyacak bu metini. İçsel dünyamın dehlizlerinde yorulduğum bu saatlerde az önce bi kenara bıraktığım kitabımı düşünüyorum. Düşünüyorum çünkü herkesin veya genel bir kitlenin kült olarak baktığı bu kitap beni açıkçası fazlasıyla etkileyemedi. Bu bir problem mi? Elbette değil. Her çiçeğin her toprakta yeşermeyeceği gibi az önce bir kenara bıraktığım kitabım da beni çok doyuramadı. Ama bir sorun olarak baktığım mesele şu ki; uzun zamandır ‘çekilmez’ diye nitelediğim ...
Devamı